W szeroko rozumianym przemyśle przeprowadza się bardzo często badania nieniszczące, w skrócie określane mianem NDT (non destructive testing). Służą one przede wszystkim do precyzyjnej oceny struktury rozmaitych obiektów metalowych bez wpływania na ich przydatność do eksploatacji. Zasadniczym celem jest wykrycie wszelkich nieciągłości materiałowych, które mogą skutkować zarówno zwiększoną awaryjnością, jak i obniżonym bezpieczeństwem użytkowania. Zazwyczaj bada się w ten sposób budynki, konstrukcje stalowe (np. mosty), maszyny produkcyjne, zaawansowane układy przemysłowe, a nawet szyny kolejowe.
Kilka kluczowych metod
Badania nieniszczące pozwalają łatwo i stosunkowo szybko ustalić wady materiałowe w postaci pęknięć, wżerów korozyjnych, braków przetopu, wklęśnięć, przyklejeń, podtopień, wtrąceń żużlowych czy nierówności lica (o charakterze korozyjnym i erozyjnym). Stosuje się je w licznych branżach, w tym zwłaszcza maszynowej, budowlanej, paliwowej, lakierniczej, górniczej, energetycznej, stoczniowej, poligraficznej, transportowej oraz motoryzacyjnej. Przeważnie są tam wykorzystywane na etapie kontroli jakości produkcji i dokładnego określania stanu technicznego danego obiektu, aby zagwarantować mu optymalną niezawodność, a także ciągłość działania. Wśród badań NDT najbardziej popularne są metody wizualne (VT), polegające na ocenie konkretnego przedmiotu za pomocą narządu wzroku, ewentualnie przy użyciu nowoczesnych narzędzi optycznych. Charakteryzują się dosyć wysoką skutecznością, a dodatkowo są tanie i nie zajmują zbyt wiele czasu. Nieco rzadziej przeprowadza się natomiast badania penetracyjne (PT, magnetyczno-proszkowe (MT), radiograficzne (RT) oraz ultradźwiękowe (UT). Najbardziej zaawansowane są te ostatnie.